Nadat ik een aantal jaren portretten schilderde ontstond de behoefte om ook plastisch, in drie dimensies, hoofden te maken. Het verschil  tussen een kop en een onthoofde kop lijkt in keramiek kleiner en minder duidelijk dan in tweedimensionaal werk.  De hoop is ook dat het werken met klei of wax een positieve invloed zal hebben op de plastische kwaliteiten van portretten in andere technieken. Het zijn niet zozeer portretten. De koppen geven tot nu toe steeds vorm aan een bijzondere staat van zijn zoals: het krijgen van een idee, het opgaan in een andere wereld, lijden, het binnenvetten enzovoort. De inhoud krijgt het werk vaak pas tijdens het maken. De kop wordt  in eerste instantie gestart vanuit de pure behoefte een plastisch hoofd te maken.